Porwanie w nieznane

Dziś o porwaniu. Może nie w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale o wyjeździe z dwójką maluchów w nieznane. Ktoś fajny z mojej rodziny zaprosił mnie na wyjazd w bliżej nieokreślonym kierunku. Wiedziałam tylko, że mam zabrać polary, kurtki i kalosze dla siebie i dla mojego trzylatka (bo nie dla półroczniaczka przecież). Jedzie więc z nami wózek, niezbędny w drodze zapas mleka i kaszki, cała biblioteka dla starszaka, by się nie nudził w aucie oraz nieodłączny aparat fotograficzny. Resztę w razie czego dokupimy na miejscu. Potem się okaże, że niekoniecznie o tej porze roku. Fajna sprawa, tak pojechać nie wiedząc dokąd. Wsiadasz do auta i śledzisz dokładnie drogowskazy, by poznać chociaż kierunek geograficzny, w jakim zmierzacie. Północ. Aha, czyli ...może morze? Zgadza się. Byliśmy w Jarosławcu. 

Jako osoba, która pierwszy raz nad polskim morzem była w wieku lat dwunastu z rodzicami (preferowaliśmy od zawsze góry) bardzo się ucieszyłam mając możliwość zobaczenia naszego Bałtyku poza sezonem. Cisza, spokój, tylko szum fal i krzyki mew oraz innego ptactwa polującego na resztki ryb w pobliskiej przystani rybackiej. Pusto. 

Miasto sprawia wrażenie wymarłego. Bankomaty nieczynne. W sklepach nie uświadczysz słoiczka z deserkiem dla maluszka, "bo poza sezonem". Pozamykane sklepy z durnostojkami, stragany milczące i zapomniane, sklepy z kebabami, frytkami, lodami i smażoną rybką tudzież "kosmicznymi ziemniaczkami" pławią się we wszechobecnej sennej atmosferze. Automaty na monety opuszczone, smutno porzucone. Cieszą się tylko względami mojego Jasia, który musi usiąść w każdym napotkanym po drodze wozie strażackim, karocy tudzież na koniku. Na szczęście mój synek jest samowystarczalny i nie musi mieć wrzucanych monet, samo siedzenie w aucie czy czołgu wystarcza w zupełności. Nota bene: dojście do morza w sezonie z trzylatkiem musi trwać przy takich pokusach napotykanych co krok po drodze na plażę co najmniej dwa dni ...

Spotykamy zaledwie kilku sprzedawców souvenirów, zaspanych i jakby nieobecnych (sprzedawcy są zaspani, choć souveniry chyba również, skoro nikt ich nie maca, nie ogląda, nie kupuje). Stagnacja. Widoki za to wspaniałe. Plaże puste i wreszcie odsłaniające swoje piękno, a nie spędy rodzinek okupujące grajdołek przy grajdołku, tłoczące się wysmarowane olejkami ciała, kolorowy ręcznik przy ręczniku i rozrzucone na piasku dmuchane gadżety do pływania. Spacerujemy wzdłuż brzegu, półroczniaczek śpi, a potem kontempluje mewy. Zbieramy co ciekawsze kamyki (niektórzy mali chłopcy z upodobaniem je wrzucają do wody lub wyzywają na pojedynek szalejące fale - z różnym skutkiem, nawet kosztem zamoczenia całych spodni). Wdychamy zbawienny jod i napawamy się morzem tylko dla nas, a nie dla mas, jak to ma miejsce latem.

Sceneria momentami jak u Stephena Kinga, Edgara Allana Poe lub podobnych im pisarzy. Lekka mgła. Aura tajemniczości. Choć słońce też się zdarzyło. Wszystkiego mieliśmy po trochu. Najważniejsza była z nami - cisza. Polecam i Wam morze po sezonie. Chyba, że zależy Wam na kramach z plastikowymi latarniami morskimi, bursztynem do zalewania, magnesami na lodówkę w nie wiadomo ilu wzorach do wyboru i na gofrach tudzież wspomnianych wcześniej kosmicznych ziemniaczkach. Albo na tatuażu z henny w motyw piracki. 

Jednak dla samego morza warto zrezygnować z tej pstrokacizny uderzającej po oczach. Wtedy nic nie odciąga naszej uwagi od wspaniałej tafli wody sięgającej po horyzont. Bo morze może ... może pokazać siebie w całej krasie najbardziej po, a nie w sezonie. Polecam. Zwłaszcza z dziećmi. Wydacie mniej pieniędzy, czyha znikoma ilość pokus, a i jodu wtedy jest więcej.

Dziękuję Pomysłodawcom, Inicjatorom i Sponsorom wyjazdu za wspaniałe chwile.