Strony

poniedziałek, 21 maja 2018

Okiem turysty

Lubicie miejsce, w którym mieszkacie? Część z Was pewnie bez wahania odpowie, że tak. Szczęśliwcy wyznają, że kochają swoje miasto i nie wyobrażają sobie życia bez niego. Dla niektórych ich miejsce życia będzie im obojętne, gdyż stanowi tylko przystanek w drodze do - według nich - fajniejszego celu. Znajdzie się wielu, którzy swojego miasta nie lubią. 

Do niedawna i ja należałam do tej grupy. W końcu w moim mieście wszyscy biegają, anonimowo mijają na ulicy, przyjeżdżają tylko, aby zdobyć dobrą pracę i siłą rozpędu zostają narzekając, a czasem wręcz nienawidząc miasta, które sami wybrali. 

Moje miasto. Nie bez powodu nazywam je „moim”: tu się urodziłam, tu spędziłam całe moje dotychczasowe życie i tysiące niezapomnianych chwil. Warszawa.


Dzisiaj o niej, a to dlatego, bo ją polubiłam i jestem na najlepszej drodze do zakochania się w niej. Dzięki mojemu mężowi. I dzięki wiedzy, którą nabywam o tym miejscu. Szorstka to przyjaźń, bez fajerwerków i rodząca się stopniowo wraz z nabieraniem przeze mnie pewnej wiedzy o przeszłości i świadomości otoczenia.

Dla wielu z nas miejsce naszego zamieszkania to jakaś tam sceneria, tło. Mijamy ludzi, domy, ulice i często nie zastanawiamy się, jaka była historia danego miejsca, kto przed nami tu mieszkał, co tu się działo przed wieloma laty. Godnymi naszego zainteresowania wydają się za to być Rzym, Paryż czy Wiedeń. Albo Nowy Jork. Wielkie znane metropolie. Zawsze chwalimy to, co znajduje się gdzie indziej. Taką już mamy, my ludzie, naturę. Trawa zawsze jest bardziej zielona u sąsiada (czy jakoś tak).

I ja wpatrywałam się zachwycona w zdjęcia Rzymu czy Wenecji. Warszawa była jak ten Kopciuszek z bajki.

Do czasu.

Postanowiłam pochylić się nad historią mojego miasta, zgłębić dzieje Warszawy i uderzyło mnie, że narzekałam bardziej na ludzi, na pęd życia tutaj. Nie myślałam o mieście jako takim. Warszawa to parki, ulice, skwery, zapomniane historyczne miejsca, gdzie niemal można dotknąć jak za sprawą czarodziejskiej różdżki tego, co minione, a jednak przetrwało. Miasto, które powojenni eksperci urbanistyki uznali za niemożliwe do odbudowania, "pustynia kamienno-ceglana", jak je nazywano, kiedy naziści zbombardowali i wysadzili w powietrze niemal wszystko. Kamienice, kościoły i wspaniałe zabytki zrównane z ziemią. Miasto, które mimo ogromu zniszczeń odrodziło się po drugiej wojnie światowej niczym feniks z popiołów.

Miasto, które ewoluuje, zmienia się. Miasto, które staje się przyjazną przestrzenią i ciekawym architektonicznie punktem na mapie Polski. Stolica. Pełna sprzeczności, bo przecież obok pięknych zabytków i oryginalnie zrealizowanych projektów stoją często szpecące okolicę budynki. Miasto nad Wisłą. Okaleczone, ale odbudowane. Dumne i świadome swojej bolesnej przeszłości, ale i dawnej królewskiej świetności.


Tyle jest pięknych miejsc na świecie. Marzymy o dalekich podróżach, egzotyce. Fajnie, czemu nie. Ale tak naprawdę sztuką jest zamienić się trochę w turystę we własnej, oswojonej i często już zobojętniałej nam okolicy. Popatrzeć na otoczenie niczym reporter, badacz - wczuć się w rytm miasta: poobserwować budzące się co rano do życia uliczki, ludzi pędzących do pracy, wsłuchać w poranne dźwięki. Poczuć zapachy-pobliskiej piekarni czy drzewa, które teraz w maju obłędnie kwitnie, a ja nadal nie wiem, jak się nazywa. Wziąć głęboki wdech - i niech to będą nawet naprzemiennie miejskie spaliny i zieleń Łazienek Królewskich. A co tam! Grunt to poczuć miejsce, w którym mieszkamy. Poznać je, tak naprawdę. Nawet jeśli jest tylko naszym miejscem przystankowym.

Nie pędzić, a wreszcie tak naprawdę przystanąć i poobserwować innych - zarówno miejscowych, jak i turystów. Dostrzec, co tych drugich interesuje w naszej okolicy. Zejść z utartych szlaków, zapuścić się w nieznane nam dzielnice. Poświęcić czas pamiątkowym tablicom czy detalom architektonicznym na fasadach budynków. Poczytać o historii danego miejsca. 

Pokaźną część mojej domowej biblioteczki zajmują książki o Włoszech-o Rzymie, Wenecji czy Florencji. To moja pasja, przyjemność. Ale ostatnio zastanawiałam się, co ja tak naprawdę wiem o moim mieście, o moich stronach i korzeniach. Doszłam do wniosku, że ciągle niewiele, ciągle za mało. Moim postanowieniem więc zostało zgłębienie historii miasta, poczytanie o pomnikach, odwiedzenie muzeów, takich jak Muzeum Powstania Warszawskiego czy Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. 

Będę w najbliższej przyszłości pisać raz po raz o zapomnianych w Warszawie miejscach, często nieznanych turystom i niszczejących (dlaczego miasto o nie nie dba?) Będę pisać o tym, co mnie urzekło, co odkryłam na nowo w moim mieście. Postanowienie na kolejne tygodnie to odkrywanie własnej okolicy. Ponieważ zwiedzanie z dziećmi trochę mnie ogranicza, dla nich też coś miłego - odkrywanie najlepszych w stolicy placów zabaw, o których pewnie raz wspomnę. Bo Warszawa to coraz fajniejsze miasto. Choć w tygodniu naznaczone niestety frenetycznym szalonym pędem jego mieszkańców spieszących do szklanych wieżowców swoich biur. W pędzie zawsze wiele tracimy.

Cudze chwalicie, swego nie znacie. Jak często słowa te okazują się prawdą. 


Mamy tyle zamków, dworków, skansenów-wspaniałych miejsc. Mamy tyle różnych ciekawych zabytków w naszych okolicach i to nie tylko w wielkich miastach-choćby stary zaniedbany żydowski cmentarz w maleńkiej i z pozoru niepozornej miejscowości moich bliskich czy rzekomo-jak mówi legenda-szwedzka kula w murach kościoła w tej samej miejscowości. Kula faktycznie utkwiła w murach, ale do tej pory chyba tylko spekulowano nad jej rzekomo szwedzkim pochodzeniem.

Postanowiłam otworzyć się na okolicę. Nie gnać na oślep mechanicznie do pracy, ale zwrócić po drodze uwagę na detale, na mijane budynki. Nagle spojrzałam na moje miasto i znajome mi ulice zupełnie inaczej.


Pracuję niedaleko miejsca, gdzie było getto warszawskie. Miałam okazję zobaczyć jedyne ocalałe fragmenty muru, niemal poczuć historię ludzi kiedyś tu żyjących. Historia obok nowoczesnych biur korporacji. Odkryłam, a raczej zaczęłam odkrywać na nowo materię miasta, jego potencjał charakter. O tym w jednym z kolejnych wpisów - o miejscach często zapomnianych, zaniedbanych, a jednak wartych zapamiętania i ocalenia. O miejskich legendach i ciekawostkach. O ocalałej historii o krok od wieżowca, w którym na co dzień pracuję.


Na zaostrzenie apetytu zamieściłam w dzisiejszym wpisie tylko kilka migawek. Pewnie akurat dość oczywistych i znanych - kamieniczki Starego Miasta, Grób Nieznanego Żołnierza i Teatr Wielki, Kościół Wizytek, Ogród Saski czy Synagoga małżonków Nożyków.

Lada moment pojawi się pierwszy wpis z cyklu "Warszawa da się lubić".

Tymczasem sami spróbujcie: to naprawdę wspaniałe doświadczenie spojrzeć na swoje miejsca zamieszkania okiem turysty. Przyjąć inny punkt widzenia, poznać, zachwycić się i docenić. Docenić to, co obok, na wyciągnięcie ręki. Bądźmy turystami niemal nie wychodząc z domu.

Do przeczytania wkrótce.


środa, 9 maja 2018

Wiosenny detoks




Witajcie. Nie było mnie tu trochę. Potrzebowałam detoksu. Wiosna jest idealną porą roku na rozpoczęcie diety, więc narzuciłam sobie jedną z najlepszych, bo taką, której bazę stanowią słońce, nowalijki i cudowne widoki kwitnących kwiatów oraz moich dzieci biegających boso po trawie. Kwiecień był czasem spędzanym bez komputera - po pracy miałam dość tego urządzenia i skutecznie go unikałam. Dzięki temu przeczytałam kilka książek i wróciłam na zajęcia dance fit. Zaczęłam doceniać weekendy i możliwość spędzania ich nareszcie na powietrzu. Dość już miałam murów, klimatyzacji i ekranu monitora. Dość szarzyzny i braku naturalnej witaminy D czerpanej z promieni słonecznych. Wiosna to najlepsza maseczka odżywcza.

Wracam więc porządnie odżywiona (i ożywiona) wiosenną energią.
Mam nadzieję, że podobnie jak ja-Wy również wraz z nastaniem wiosny poczuliście przypływ nowych sił, nadziei i możliwości.
Mam nadzieję, że grillujecie, jeździcie na rowerach, piknikujecie i uciekacie na zieloną trawkę, kiedy tylko nadarza się okazja.

Dla takich widoków jak te poniżej warto żyć.

Oddechu pełną piersią. I do przeczytania już niebawem - będzie obiecany niedawno na Instagramie wpis.