Włoska migawka - 9

Kiedy za oknem jest tak, jak dziś - szaro, ponuro, deszczowo. Kiedy wokół zamiast wiosny panuje jeszcze coś, czego nie da się bliżej określić (bo przedwiośnie to na pewno nie jest), robię sobie dobrą kawę i na chwilę zamykam oczy. 

Przenoszę się na dachy rzymskich domów - tam, gdzie można zaszyć się w zielonym cieniu roślin, z kieliszkiem schłodzonego białego wina. 

W rzymskiej architekturze urzekają balkony, tarasy, zielone ogródki na dachach - pełne zieleni oazy spokoju. W dole tętni szybkie życie typowe dla capitale - stolicy, w górze santa pace - święty spokój. Święty spokój i piękne widoki. Niekoniecznie typowo turystyczne, ale równie malownicze. Kto wie, czy nawet nie bardziej.

Nadgryzione zębem czasu mury, słońce igrające z cieniem na ścianach w kolorze ochry i palonej sjeny oraz persiane - tak charakterystyczne okiennice. Termin persiana pochodzi z języka francuskiego persienne (perski). Ciekawa etymologia. Faktycznie, gdyby się zastanowić, w wielu krajach Bliskiego Wschodu stosuje się ten typ okiennic. Okiennice chronią przed słońcem, wpuszczając jednocześnie do pomieszczeń powietrze. I są ozdobą. Uwielbiam. Persiane to dla mnie jedna z kwintesencji Rzymu. I nie tylko. Całego basenu Morza Śródziemnego.

Siedzę więc na terrazza. Patrzę na intrygujące płaskorzeźby i malowidła na ścianach kamienicy naprzeciwko. Nasłuchuję odgłosów rozmów z tarasu obok. Słyszę stukot maszyny do pisania (?) i piosenkę Tiziano Ferro w radio. Sąsiedzi z naprzeciwka piją kawę. Życie na dachach, balkonach i balkonikach zacznie się tak naprawdę dopiero wieczorem. Tymczasem w dole królują odgłosy skuterów, lokali gastonomicznych i kafejek. Smakuję schłodzone białe wino i zagryzam oliwkami, które pływały w najróżniejszych rodzajach zalewy, a teraz cieszą oczy różnymi kolorami, kształtami i różną wielkością. Stłumiony tu na górze szum odgłosów rzymskich uliczek działa na mnie usypiająco i sprawia, że chcę sobie uciąć małe pisolino - drzemkę. Dolce far niente. Słodkie nieróbstwo.

Kto się dołączy? Choć na chwilę, w wyobraźni. Fajnie, prawda?

PS. Mieszkając w małym hoteliku typu Bed & Breakfast miałam okazję spędzać wieczory i ranki na tarasie, wysoko nad dachami innych, niższych domów. Sąsiedzi faktycznie codziennie rano powtarzali rytuał picia kawy na swoim tarasie, a ktoś z mieszkania obok z uporem maniaka puszczał w kółko piosenkę Tiziano Ferro Tarantola d'Africa jako tło muzyczne. Odgłosy z kuchni, brzęk naczyń dochodzący z indyjskiego lokalu na dole, piski dzieci dwa okna dalej - toczące się życie. Przy otwartych persiane było to cudne słuchowisko, zwłaszcza, że rozumiałam treść prowadzonych rozmów. A gdzieś dalej, w dole, cierpliwie czekał pulsujący Rzym.