Miłość a epilepsja

Walentynki. Święty Walenty był w pierwszej kolejności patronem epileptyków. Jakby tak dokładniej popatrzeć, to objawy zakochania i epilepsji mają wiele wspólnego. Nieuleczalna choroba. Szaleństwo, nieskoordynowane ruchy. Zaburzenia wzrokowe i słuchowe. Po prostu choroba układu nerwowego. Beznadziejny przypadek.

Kiczowate amorki. Bijące po oczach czerwienią kartki z wyznaniami miłosnymi. Pluszowe słodkie misie. Wszechobecne serca: poduszki serca, lizaki serca, naklejki serca, czekoladki serca, balony serca. Rabaty czternastego lutego dla zakochanych - zniżki w sklepach i restauracjach, romantyczne seanse kinowe i co tam jeszcze chcecie.

Święto świetnie wykorzystane przez tęgie głowy marketingu. Czy dobrze, czy źle - niech każdy oceni sam.

  

Walentynki, jakby nie było, są doskonała okazją do miłej kolacji we dwoje, kiedy dzieci wreszcie zasną i okazją do przywołania kilku fajnych wspomnień.

Pierwsze miłości to jeszcze te przedszkolne. Moja pierwsza miłość to Przemek w grupie Grzybków i zabawy plastikowym telefonem w dzwonienie do niego i prowadzenie wyimaginowanych rozmów. Potem Piotruś Pan. I Martin-szczerbaty piegowaty sześciolatek zrywający z ogródka sąsiadki kwiaty i wręczający je z urokiem łobuza mojej babci i mi. Babcia i ja, nie wiedząc o pochodzeniu nieskładnych dziecięcych bukietów, byłyśmy zachwycone. Sąsiadka - właścicielka ogródka - jakby mniej. 

Młody Sean Patrick Flanery grający w serialu Indiana Jones. Pewien Maciek w o rok czy dwa lata starszej klasie podstawówki. Chodzący w koszuli w kratę. To dla niego nadrabiałam drogę ze szkoły do domu. Kilka nieudanych platonicznych niespełnionych miłości. I te już bardziej poważne.

Długo by wspominać, wymieniać. 

Drogi Kochany Mężu. Jeśli to czytasz. Żaden Maciek w koszuli w kratę czy inny Indiana Jones nie stanowi dla Ciebie konkurencji.

Wszystkie miłości, począwszy od tych szczenięcych, po te dojrzalsze są nam potrzebne - kształtują nas, wzbogacają, uszlachetniają w radości i w cierpieniu. 

I pozwalają wreszcie spotkać tę właściwą.

Ktoś mi kiedyś powiedział na widok starszych ludzi idących ulicą i trzymających sie za ręce, że "w ich wieku to niesmaczne". Każdemu życzyłabym takiego braku smaku na starość.

Słodko-gorzka miłość ma różne odcienie, rożne nasycenie i charakter. Czasem blednie, zmienia się wraz z upływem lat, ale to zawsze miłość.

Niech zawsze będzie z Wami. Nie tylko w Walentynki.

Dziękuję Joli z bloga Mamidami za konkurs walentynkowy - wygrałam fajny plakat, który idealnie wkomponował mi się w sypialnię. Poznajcie koniecznie tego bloga, warto. Znajdziecie tam piękne zdjęcia i wiele różnych tematów potraktowanych często z przymrużeniem oka.

Zróbcie coś miłego we dwoje w Walentynki. Nieważne, czy to będzie domowe spaghetti z czerwonym winem i nastrojową muzyką w tle. Miła karteczka włożona do kanapek. Wspólne wyjście na spacer. Albo masaż stóp zmęczonych po całym dniu chodzenia w biurze na wysokich obcasach robiony podczas oglądania serialu. Przeglądanie zdjęć. Wspominanie. Wieczór bez telewizora i komputera. Albo już dobrze, niech mu będzie - Liga Mistrzów i wspólne jedzenie grzanek przy piwie.

Kluczem jest słowo RAZEM.

A ja sobie nucę włoska piosenkę Solo i pazzi sanno amare śpiewaną kiedyś przez Grazia di Michele. Tylko szaleńcy potrafią kochać.

Odrobina szaleństwa w miłości musi być.

Po Walentynkach to już naprawdę z górki do marca i do pierwszych znaków nadchodzącej wiosny. Powtarzając za Bobem Budowniczym: "Damy radę? Tak, da-my ra-dę!"

PS. Kto jeszcze nie zna Tiziano Terzani, niech nadrabia. Włoski dziennikarz, reporter i podróżnik, wieloletni korespondent Der Spiegla w Azji pisał wspaniałe książki. Porównywany trochę do naszego Ryszarda Kapuścińskiego. Piszę o tym, bo do zdjęcia stolika nocnego pozuje moja ulubiona książka Terzaniego - "Powiedział mi wróżbita". Polecam z całego serca.

Z okazji Walentynek życzę Wszystkim podążania słuszną drogą Miłości.

Bo choć potrafi ona nieźle dać człowiekowi w kość, to jednocześnie sprawia, że warto.

Oddychać, czuć i być czasem z jej powodu jak epileptyk.