Lekcja tolerancji i hejt

Ten post miał być na inny temat, ale to realia wymusiły małą zmianę. Otóż po pół roku pisania bloga zaliczyłam pierwszy hejt. Negatywne komentarze od anonima. 

Najłatwiej jak wiadomo pisać anonimowo, anonimowo zionąć nienawiścią i nieuzasadnioną chęcią dopieczenia komuś. 

Skasowałam otrzymane pod poprzednim postem komentarze, bo wdawanie się w dyskusję z hejterem nie ma najmniejszego sensu. 

Wspomniane złośliwości najpierw zostawiłam, bo mam odwagę przyjąć krytykę. Ale krytykę konstruktywną, podpartą konkretem, logiką, a nie niesprawiedliwe krytykanctwo. 

Nienawiść rodzi nienawiść, a ja chcę się otaczać dobrą energią.

Streszczając negatywne komentarze : jestem "bigotką, perpetum mobile wśród blogerek" (czy ja w ogóle uważam się za blogerkę? Po prostu piszę). "Działam jak przysłowiowa płachta na byka i jestem wszechwiedząca"(?). 

Ta bigotka zastanawia mnie najbardziej. Bigotka to osoba fałszywie obnosząca się ze swoją wiarą, której tak naprawdę nie ma. Często mylona z dewotką. Nie za bardzo wiem, co ja mam z bigoterią wspólnego. Poza tym nikt nie ma prawa oceniać wiary drugiej osoby. Tylko Pan Bóg.

Hejt jest wszędzie. Choćby wczoraj. Z jednej strony wspaniała Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, z drugiej zarzucanie Panu Owsiakowi, że "oszukuje i ma trzy wypasione auta". Niech ma ich i sześć, tyle dobrego, ile on zrobił przez 25 lat, nie zrobił nikt.

Ale najłatwiej hejtować. Podcinać skrzydła. Siać niezgodę. Takie to niestety polskie. Choć nie tylko nasze. W internecie hejt jest ogólnoświatowy.

Do czego zmierzam. Do tego, że blogowanie ma być przyjemnością, a nie czytaniem anonimów z negatywnym, pełnym frustracji podejściem do życia. To nie konkurs obrzucania błotem, ale dzielenie się radością, pięknem, mądrymi rzeczami, ciekawymi doświadczeniami.

Blogosfera ma dość miejsca dla wszystkich i jeśli czyjś blog nie trafia w moje gusta, po prostu tam nie zaglądam, nie zostawiam negatywnych komentarzy, nie obrażam danej osoby. Jaki to miałoby sens? To jej świat, jej gust, jej szczęście, którego nie będę burzyła raniącymi, obraźliwymi słowami. Część ludzi jednak lubi być mąciwodami, prowokować.

Odpisałam oficjalnie na negatywne komentarze, zgodnie z wolnością słowa początkowo zostawione, ale po namyśle usunęłam je. Takie żałosne przerzucanie piłeczki do niczego nie prowadzi. 

Cieszmy się życiem, szkoda energii na dopiekanie, zazdrość i zostawianie złego słowa. I na wdawanie się w wymianę zdań z hejterami. 

Jeśli nie podoba mi się czyjś styl pisania, tematyka bloga, zdjęcia, sposób myślenia, po prostu tam nie zaglądam. Nic prostszego.

Po co mam tam prowokować, zostawiać negatywną energię, rozkręcać spiralę nienawiści?

Anonim dziwi się, że jeszcze nikt oficjalnie mnie tak nie ocenił, nie napisał, że jestem "bigotka, perpetum mobile wśród blogerek, wszechwiedząca działająca jak płachta na byka". 

Żal mi takich ludzi. I zastanawiam się, czy Wy, blogując już dużo dłużej ode mnie, mając o wiele więcej czytelników, znane blogi, trafiliście na hejt? W końcu pokazujecie piękne wnętrza, radość życia, zdjęcia z podróży, celebrowanie codzienności, pełne uroku przedmioty, wspaniałe chwile, inspiracje. Dzielicie się pełni ufności prywatnością, pokazujecie Wasze dzieci, zapraszacie poprzez blogi do Waszych domów, do Waszego świata, który jest Wam najdroższy. 

W komentarzach na czytanych przeze mnie blogach rzadko spotkałam negatywy, choć były. Dodam, że anonim stwierdził, że denerwują go moje komentarze zamieszczane na blogach "jego przyjaciół i bliskich". A ja na blogach innych osób piszę same pozytywy, jeśli już zostawiam komentarz, to tam, gdzie chcę pogratulować, wyrazić swój zachwyt, podziw. 

Jak dowiedziałam się od kilku blogujących osób, które co jakiś czas dostają negatywne komentarze, komentarze te przechodzą przez cenzurę i prowadzący bloga zwyczajnie je usuwają. Z bloga i ze swojej pamięci.

I słusznie, tak trzeba. Po co zatruwać sobie życie hejterami, wampirami energetycznymi i innymi.

Hejtu nie unikniemy. Ale można o nim zapomnieć. Zignorować. Najgorzej dać się sprowokować.

Wiele radości z blogowania Wam życzę. I braku ludzkiej frustracji, zawiści, zazdrości oraz niesprawiedliwego obrażania.

Niestety nasze szczęście budzi niekiedy czyjąś zazdrość, a zazdrość budzi złe emocje. Które eskalują. 

Będę miała przed oczami poniższy napis.